پيغمبر اكرم(ص) فرمود:

«ضَرْبَةُ عَلِيٍّ يَوْمَ الخَنْدَقِ اَفْضَلُ مِنْ عِبادَةِ الثَّقَلَيْنِ»[1]

آن شمشيري كه اميرالمؤمنين(ع) به سر «عَمروبن عبدود» زد، آن شمشير زدن ثوابش از عبادت جنّ و انس بالاتر است. يعني اگر عبادت همه ی انس و جنّ را يك طرف و ثواب آن شمشير زدن را يك طرف بگذاريم، ثواب آن شمشير زدن بيشتر است. براي اينكه رنگ خلوص، آن هم خلوص اميرالمؤمنين(ع) دارد. اين قضيّه را مولوي و ديگران نقل مي‌كنند كه وقتي كه مولا علي(ع) «عَمرو» را به روي خاك انداخت تا سرش را جدا كند، او به حضرت بي‌احترامي كرد. حضرت بلند شدند. در آن صحنه عجيب كه همه ی مسلمانها مي‌لرزيدند؛ در آن صحنه‌اي كه اميرالمؤمنين(ع) وقتي به ميدان رفت، پيغمبر اكرم(ص) فرمودند:

«بَرَزَ الايمانُ كُلُّهُ اِلَي الشِّرْكِ كُلِّه»[2]

يعني ايمان و شرك روبه‌رو شده. يعني اگر علي شكست بخورد، مسلمانها شكست خورده‌اند و اگر عمرو شكست بخورد مشركين شكست خورده‌اند. در آن صحنه عجيب و استثنائي، مولا اميرالمؤمنين(ع) عَمرو را رها كرد. مقداري قدم زد و بعد سرش را جدا كرد. پيغمبر اكرم(ص) از مولا علي(ع) علّت تأخير در جدا كردن سر عَمرو را پرسيدند. گفت يا رسول الله! به من اهانت كرد و من ناراحت شدم. اگر در آن وقت سرش را جدا مي‌كردم همه‌اش براي خاطر خدا نبود. قدري هم براي انتقامجويي شخصي بود. مي‌خواستم همه‌اش براي خاطر خدا باشد. از اين رو بلند شدم و مقداري قدم زدم تا آن حالت غضب آلودگي من از بين رفت؛ آنگاه سر را جدا كردم تا صد در صد براي رضاي خدا باشد. ضربت يك شمشير بيشتر نبوده، اما «افضل مِنْ عِبادَةِ الثَّقَلَيْنَ» است. زيرا رنگ خلوص به آن خورده. آن هم خلوص اميرالمؤمنين(ع).

پي نوشت ها:

[1]. بحارالانوار، جلد 39، صفحه ی 2.

[2]. بحار، جلد 39، صفحه ی 3.